Ik lag inmiddels 4 dagen op de Neurologieafdeling. Het team was vooral gevuld met enthousiaste stagiaires. Als medestudent Verpleegkunde vond ik dit eigenlijk best gezellig. De stagiaires kwamen vaak bij mij op de kamer om allerlei dingen uit te proberen, en zo bouwden we een leuke band op. Het maakte mijn verblijf daar een stuk minder saai.
Het was inmiddels 15.00 uur 's middags en daar zat ik weer, samen met mijn moeder, op de spoedeisende hulp in Ter Gooi Hilversum. Deze keer niet vanwege één verlamd been, maar twee. Ik werd direct opgenomen op de acute opname, en tot mijn verbazing kreeg ik hetzelfde bed als twee weken eerder. Niet bepaald een hartverwarmende déjà vu.
Het was de avond van 23 september 2023, een datum die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan. Plotseling viel mijn rechterbeen uit, het been dat net twee dagen geleden uit het gips was gehaald nadat mijn knieschijf was rechtgezet. Een angstaanjagende ervaring, als je het mij zegt. Ik belde de huisartsenpost in totale paniek. De ambulance stond binnen 10 minuten voor de deur. Ik werd gelijk naar het ziekenhuis gebracht en werd direct opgenomen. Ik onderging scans en onderzoeken, hopend op een verklaring. Maar de resultaten waren verbijsterend normaal, en ik voelde me machteloos.
