Het was inmiddels 15.00 uur 's middags en daar zat ik weer, samen met mijn moeder, op de spoedeisende hulp in Ter Gooi Hilversum. Deze keer niet vanwege één verlamd been, maar twee. Ik werd direct opgenomen op de acute opname, en tot mijn verbazing kreeg ik hetzelfde bed als twee weken eerder. Niet bepaald een hartverwarmende déjà vu.
In eerste instantie waren mijn beide benen verlamd, maar al snel volgde ondraaglijke zenuwpijn in mijn geopereerde rechterbeen. Het voelde alsof er constant een bliksemschicht doorheen schoot. In het ziekenhuis kreeg ik krachtige pijnstillers voorgeschreven. Hoewel ze nauwelijks verlichting gaven, was het beter dan niets. Zo bracht ik nog twee dagen door, liggend op mijn bedje in de hoek van de kamer.
Na vijf dagen op de acute opname te hebben gelegen, verhuisde ik eindelijk naar de afdeling neurologie. Een positieve verandering, want na vier nachten te hebben wakker gelegen door mijn luidruchtige buurmannen, kon ik wel wat rust gebruiken. Op de neurologie-afdeling begonnen alle opeenvolgende onderzoeken: een MRI-scan van mijn volledige ruggenwervelkolom en nek, een MEP-test, bloed- en urineonderzoeken en tot slot een lumbaalpunctie.
MRI-scan van de gehele ruggenwervelkolom en nek
Dit was een intense ervaring van 50 minuten in een luidruchtige onderzoeksbuis. Na slapeloze nachten vol pijn en vermoeidheid, voelde de tijd eindeloos aan. Ik ben in het verleden vaker in een MRI geweest. Maar dit was een andere ervaring.... Het bevrijdende moment kwam toen de verpleegkundige zei: "U mag eruit, mevrouw Hartendorp." Opgelucht verliet ik de benauwde buis, maar mijn vreugde was van korte duur.
"Nu u er toch bent, willen we ook een scan maken met vloeistof," voegde de verpleegkundige eraan toe. Tranen stroomden toen ik opnieuw de buis in moest. Gelukkig kalmeerde het team me en na 20 minuten was het voorbij. Terug naar "Hotel Neuro."
MEP-test
Dit is werkelijk de raarste test die ik ooit gehad heb. Toen ik de onderzoekskamer binnenkwam, was mijn zenuwachtigheid niet te missen. Ze hadden me van tevoren verteld wat er zou gebeuren: een soort pannetje met stroomspanning werd op mijn hoofd geplaatst. Door dit pannetje zouden schokjes door mijn brein gaan, wat mogelijk mijn ledematen of mijn hele lichaam kon laten bewegen. Als er iets mis zou zijn met mijn zenuwstelsel, zou er geen beweging optreden. Gelukkig bleek al snel dat alles in orde was met mijn zenuwpaden. Mijn benen en armen zwengelden door de lucht. Ik was zo blij!
Hoewel de schokjes geen pijn deden, was het verre van aangenaam. Toch kan ik nu zeggen dat, als je deze test ondergaat, het eigenlijk best meevalt.
Lumbaalpunctie
Deze procedure werd uitgevoerd om hersenvliesontsteking uit te sluiten. Ondanks eerdere ontmoetingen met FNS'ers, hadden de artsen nog nooit iemand gezien met volledige verlamming van beide benen. In een foetushouding gepositioneerd, onderging ik de ingreep waarbij een opvallend grote naald in mijn rug werd gestoken om hersenvocht af te tappen. Het aftappen duurde langer dan verwacht, aangezien hersenvocht langzaam wordt opgenomen. Hoewel ik niet kleinzerig ben, was de pijn niet te negeren. Gelukkig was de beproeving voorbij zodra de naald uit mijn rug werd verwijderd.
En zo lag ik dan, op "Hotel Neuro" . Benieuwd hoe ik de aankomende dagen ga beleven....
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Quinty, wat goed dat jullie deze site hebben gemaakt! Wij hebben al eerder contact gehad tien jij nig in het ziekenhuis lag en ik net thuus was. Wij hadden dezelfde symptomen, twee opnames, verlamming aan beide benen en heel veel vragen. Ik start nu pas bij Heliomare na verschillende onderzoeken, ook daar. Ik moet nu nog een laatste MRi van rug. Ook om MS uit te sluiten. Ik merk dat ik steeds minder energie heb. Moest gisteren bloedprikken en dacht ik ga zo wel even, maar dat was al te ver. Links nu wel ok, maar rechts nog steeds geen gevoel en loop met een orthese en krukken. Kan kleine stukjes los. Hoe gaat het nu met jou na de Reva? Jij was bij HSK toch?